Σε μια οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά καθημαγμένη κοινωνία σαν την ελληνική, οι ποικίλες εκδηλώσεις της παραίτησης, της απόσυρσης στον “εαυτό” και της παρασιτοποίησης των δικαίως δυσφορούντων νέων ανθρώπων ήταν αναμενόμενες. Έχουν περάσει αιώνες, όμως, από την εποχή που γραφόταν το “Κοριτσάκι με τα Σπίρτα” και οι “Περιπέτειες του Όλιβερ Τουίστ”.
Ο δυτικός και –τεχνολογικά τουλάχιστον– προηγμένος κόσμος μοιάζει να έχει αφήσει οριστικά πίσω του την εποχή που η παιδική ηλικία θεωρείτο απλώς μια περίοδος προετοιμασίας για την ενηλικίωση. Τότε που τα παιδιά νοούνταν ως «μικροί και ανώριμοι ενήλικες», που «βιάζονταν να μεγαλώσουν» για να αποκτήσουν τα δικαιώματα του ενήλικου κοινωνικού περιβάλλοντος στην ελευθερία, στον αυτοπροσδιορισμό, στην αυτενέργεια και στην αυτονομία.
Κατηγορία:
Σκόρπια θέματα
Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ της Αιγύπτου τα ανακήρυξε ιερά. Ο Αριστοτέλης τα ονόμασε έντερα της γης. Ο Κάρολος Δαρβίνος πίστευε ότι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του κόσμου. Η σύγχρονη πολιτική τα εκτρέφει και τα χρησιμοποιεί. Πρόκειται για τους ταπεινούς μας γεωσκώληκες. Είναι γλοιώδεις και συστρέφονται. Οι ιδιότητές τους αυτές, μπορούν να σας εμπνεύσουν δέος όταν γνωρίσετε λίγο καλύτερα ένα σκουλήκι.
Ας δούμε ένα δελτίο ειδήσεων για να μπούμε στο συναρπαστικό κόσμο των σκουληκιών.
Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι; Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της;
Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει. Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν, ώσπου ξεράθηκαν.
Έπεσε στην αντήληψη μου το πιο κάτω κείμενο του γνωστού
Βραζιλιάνου Ποιητή, Συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου, του Mario de Andrade (1893 – 1945) :
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…
Με αυτή τη σκέψη φοβάμαι ότι θα ακολουθήσει το χειρότερο αν η ελπίδα χαθεί: η άνοδος κάθε φοβικού ρατσιστικού μορφώματος για να την αντικαταστήσει με την παλινόρθωση της αυτοκρατορίας του τρόμου. Και ο φόβος μου αυτός δεν είναι εικονικός.
Tι είναι όμως ο Φόβος, τι οι Φοβίες και τι Τρόμος?
Παρά την απουσία πλήρους ορισμού της διαίσθησης, και τη σύγχιση του όρου με το “ενστικτο” η υπαρξή της πάντα προκαλεί.
Στο Ακουσον Ακουσον κατανοούμε την διαίσθηση ως την εξελικτική βελτίωση του ανθρώπινου νου να κατανοεί τον “παράξενο ελκυστή” στα πολύπλοκα ή χαοτικά συστήματα της δομής του εγγεφάλου , που είναι πάντα έτσι πριν από την λήψη μιας απόφασης σε συνθήκες ελλειπούς πληροφόρησης. Στο Forbes έδωσαν μια διαφορετική ερμηνεία:
Ύπουλη ασθένεια το απωθημένο:
νομίζεις ότι είναι μια ελίτσα στο μάγουλο
Δεν δίνεις σημασία.
Μετά μεγαλώνει.
Εσύ δεν την βλέπεις.
Οι άλλοι την βλέπουν.
Δεν μιλάνε. Τι να πουν…
Μια μέρα δεν σε αναγνωρίζεις.
Ούτε οι άλλοι.
Είσαι όλος μια ελιά.
Κι εσύ στην άκρη της,
ίχνος ανθρώπου.
Πια…
-ΑΓΝΩΣΤΟΥ-
Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου απ᾽την αρχή θα έδινα λιγότερη βαρύτητα σε όλα εκείνα που κάποιοι ισχυρίστηκαν πως πρέπει να κατακτήσει σύντομα και θα το άφηνα να ανακαλύψει μόνο του αυτά που του ταιριάζουν. Θα μ᾽ενδιέφερε περισσότερο να καταλάβω πως νιώθει και δε θα είχα την παράλογη ανάγκη να με καταλάβει, όταν εγώ δεν έχω σκύψει ποτέ στο ύψος του.