Αν γινόμουν μαμά απ’ την αρχή.. Της Περσεφόνης Χρυσαφίδου

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου απ᾽την αρχή θα έδινα λιγότερη βαρύτητα σε όλα εκείνα που κάποιοι ισχυρίστηκαν πως πρέπει να κατακτήσει σύντομα και θα το άφηνα να ανακαλύψει μόνο του αυτά που του ταιριάζουν. Θα μ᾽ενδιέφερε περισσότερο να καταλάβω πως νιώθει και δε θα είχα την παράλογη ανάγκη να με καταλάβει, όταν εγώ δεν έχω σκύψει ποτέ στο ύψος του.

Αν γινόμουν ξανά για πρώτη φορά μαμά, θα έκανα κάποια πράγματα πολύ διαφορετικά. Θα προσπαθούσα να χαρώ περισσότερο τον ερχομό του παιδιού στη ζωή μου και θα έβαζα τα δυνατά μου, ώστε να μετριάσω τον φόβο και τον πανικό που σε αγκαλιάζουν με δύναμη. Θα έβαζα στη σίγαση όλες εκείνες τις φωνές που υποστηρίζουν ότι οι αγκαλιές κακομαθαίνουν και θα περιφερόμουν στο σπίτι σαν τα καγκουρό, μ᾽ένα πλασματάκι γαντζωμένο πάνω μου.

Θα απολάμβανα περισσότερο το χουζούρι στο κρεβάτι στις 6:00 τα χαράματα και θα γκρίνιαζα λιγότερο για τα άϋπνα βράδια και τους πόνους στην πλάτη. Όλα κάποτε περνούν. Θα μ᾽ενδιέφεραν λιγότερα τα άπλυτα στο καλάθι και θα περνούσα περισσότερες ώρες στο πάτωμα, ανακαλύπτοντας νέες γλώσσες και παίζοντας παιχνίδια με τα χέρια. Θα έψαχνα λιγότερο στο διαδίκτυο για συμβουλές που σπέρνουν την αγωνία και θα εμπιστευόμουν περισσότερο τη γνώμη των ειδικών.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου απ᾽την αρχή θα έδινα λιγότερη βαρύτητα σε όλα εκείνα που κάποιοι ισχυρίστηκαν πως πρέπει να κατακτήσει σύντομα και θα το άφηνα να ανακαλύψει μόνο του αυτά που του ταιριάζουν. Θα μ᾽ενδιέφερε περισσότερο να καταλάβω πως νιώθει και δε θα είχα την παράλογη ανάγκη να με καταλάβει, όταν εγώ δεν έχω σκύψει ποτέ στο ύψος του.

Αν μεγάλωνα το παιδί μου απ᾽ την αρχή, θα έβαζα λιγότερο τις φωνές και δε θα προχωρούσα ποτέ σε χαρακτηρισμούς που πληγώνουν για πάντα την ψυχή του. Θα του μιλούσα με λόγια μελιστάλαχτα και θα γινόμουν το πρότυπό του για να μάθει πόσο σημαντική είναι η ευγένεια, η καλοσύνη και η διάθεση των ανθρώπων να προσπαθούν να συναισθανθούν τους άλλους.

Θα θεωρούσα απαραίτητες τις λέξεις “σ᾽αγαπώ” και “είμαι εδώ” και θα τις επαναλάμβανα τακτικά, κάνοντάς τες ευαγγέλιο στη μεταξύ μας σχέση. Δε θα βροντούσα συρτάρια και πόρτες, κάθε φορά που ένιωθα να πνίγομαι, παρά μόνο θα εξηγούσα περισσότερο και θα κοιτούσα βαθιά μέσα στα μάτια, γιατί εκεί κρύβονται όλα όσα ψάχνουμε.

Θα με προβλημάτιζαν λιγότερο εκείνα που θεωρήσαμε λάθη και θα στεκόμουν για ώρες πάνω του, όταν το έβλεπα πληγωμένο. Δε θα απαξίωνα τα συναισθήματά του για όσα φαντάζουν μικρά στα ενήλικα μάτια μου και θα έλεγα αμέσως “ναι” σε όλα εκείνα τα “λίγο ακόμα”.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου ξανά από την αρχή, θα προτιμούσα να είμαι η λιγότερο σοβαρή μαμά και περισσότερο διασκεδαστική, φαλτσάροντας σε κάθε παιδικό τραγούδι, παίζοντας τους πιο γελοίους ρόλους των παραμυθιών, λερώνοντας λίγο περισσότερο τους τοίχους με ζωγραφιές και έχοντας στην άκρη του μυαλού μου ότι η αθώα παιδική ηλικία κρατάει όσο ένα άνοιξε-κλείσε των ματιών. Της αξίζει περισσότερη μαγεία και αγάπη και μια μαμά ολόκληρη.